Η μοτοσυκλέτα συχνά δέχεται χαρακτηρισμούς συντρόφου και όχι άδικα. Η σχέση περιλαμβάνει πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία για τον οδηγό και το όχημα, σε σχέση με το αυτοκίνητο. Τι γίνεται όμως στη συντροφική αυτή σχέση όταν κάνει κρύο;

 

Να προσδιορίσουμε πρώτα απ' όλα τι σημαίνει κρύο για έναν οδηγό μοτοσυκλέτας. Με το σώμα εκτεθειμένο στις καιρικές συνθήκες, ο οδηγός της μοτοσυκλέτας έχει να σταθμίσει την πραγματική θερμοκρασία του περιβάλλοντος και την λεγόμενη "αίσθηση θερμοκρασίας".

 

Όσο οι θερμοκρασίες χαμηλώνουν, η αίσθηση για τον οδηγό γίνεται όλο και πιο κρύα, όσο αυξάνεται η ταχύτητα. Έτσι για παράδειγμα, όταν η θερμοκρασία είναι 4o C και είναι σταματημένος, η αίσθηση ψύχους είναι και αυτή 4o C. Με ταχύτητα όμως μόλις 10 Km/h η αίσθηση ψύχους γίνεται 0o C, ενώ με ταχύτητα 40 Km/h φθάνει τους -11o C!

 

Το κρίσιμο σημείο είναι όταν η θερμοκρασία πέσει στους οι 0ο C. Οι αποφάσεις του οδηγού είναι διαφορετικές σε θερμοκρασίες πάνω και κάτω από αυτό το όριο. Ο λόγος είναι απλός και τον μαθαίνει κανείς στο Δημοτικό σχολείο. Το νερό κάτω από αυτές τις θερμοκρασίες παγώνει.

 

Αν η θερμοκρασία είναι κάτω από 0ο C, η απόφαση είναι απλή: η μοτοσυκλέτα μένει στο γκαράζ. Αρκεί μισό τετραγωνικό μέτρο υγρού δρόμου, που μπορεί να δείχνει απλά υγρό, αλλά στην πραγματικότητα να είναι παγωμένο, ώστε το απλό πέρασμα από πάνω του να φέρει την πτώση, ακόμη και με 1 χιλ/ώρα.

 

Αρκεί μια μικρή κλίση / ρήση του δρόμου ή η ελάχιστη προσπάθεια ώθησης από τον πίσω τροχό. Σε αυτές τις συνθήκες, δεν τίθεται θέμα αντιμετώπισης της κατάστασης, απλά απέχεις.

 

Αν δεν έχει πέσει κάτω από το μηδέν η θερμοκρασία, τα πράγματα είναι πιό εύκολα. Όλο το πρόβλημα του μοτοσυκλετιστή συνοψίζεται σε έναν και μόνο παράγοντα: τον αέρα και την επαφή μαζί του.

 

Ο κρύος αέρας έρχεται σε επαφή με ό,τι συναντήσει οπότε και ανταλλάσουν τις θερμοκρασίες τους. Πιό συγκεκριμένα, το σώμα παραχωρεί τη θερμότητά του στον αέρα. Επομένως όσο περισσότερο "σώμα" συναντά τόσο περισσότερη θερμότητα θα "αφαιρεθεί" από αυτό.

 

Οι τρόποι για να μείνει μακριά ο αέρας από τον μοτοσυκλετιστή είναι απλός: αρκεί να καλυφθούν όλα τα σημεία όπου θα μπορούσε να έρθει σε επαφή ο αέρας με την επιδερμίδα.

 

Οι μοτοσυκλέτες με φέρινγκ, τα σκούτερ με τις ποδιές τους και ακόμη περισσότερο τα σκούτερ με ψηλή ζελατίνα, είναι τα πιό "οχυρωμένα" απέναντι στο κρύο, οχήματα. Από εκεί και πέρα, απαιτείται ικανοποιητικός εξοπλισμός και κατάλληλη ένδυση.

 

Το κλειστό κράνος κάνει την περισσότερη δουλειά, καθώς τα αισθητήρια στο πρόσωπο είναι και πιό ευαίσθητα. Απομονώνει τον αέρα πλήρως, ενώ προφανώς είναι και εντελώς αδιάβροχο. Ωστόσο σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, θολώνει η ζελατίνα με την ανάσα. Όσες πατέντες κι αν κάνει κανείς, στο τέλος θα καταλήξει στην απόλυτη λύση: μία δεύτερη ζελατίνα από το εμπόριο, που προσαρμόζεται εσωτερικά και είναι αντιθαμβωτική.

 

Για το μπουφάν δεν χρειάζονται συστάσεις. Ένα καλό μοτοσυκλέτας με επένδυση, είναι απαραίτητο. Όπως απαραίτητο είναι να "αναπνέει" κιόλας, διαφορετικά ο οδηγός θα ιδρώσει και τότε θα αρχίσει να γίνεται "υδρόψυκτος". Μην ξεχνάτε να κλείνετε τις τσέπες, γιατί λειτουργούν σαν κερκόπορτες για να εισχωρήσει ο "εχθρός" (κρύος αέρας). Ένα ισοθερμικό σετ κάνει πολύ καλή δουλειά, σε αντίθεση με τα πολλά ρούχα. Αν γίνετε σαν το ανθρωπάκι της Michelin θα δυσκολευτείτε να οδηγήσετε.

 

 

Ωστόσο για έκτακτες περιπτώσεις και για μικρές διαδρομές, ο συνδυασμός ενός fleece ή άλλου μπουφάν, με ένα εντελώς αδιάβροχο / αντιανεμικό από πάνω, κάνει καλή δουλειά.

 

Απαραίτητα είναι και τα μακριά γάντια, για προστασία των δακτύλων από το κρύο. Ακόμη και το καλύτερο γάντι, αν σφίγγει τα δάκτυλα, δεν μπορεί να βοηθήσει στο κρύο. Το φαρδύ γίνεται δύσχρηστο στις λειτουργίες, οπότε πού καταλήγουμε; Στο σωστό μέγεθος, εφαρμοστό αλλά όχι σφικτό...

 

Εδώ, σημαντικά βοηθούν οι λεγόμενες "χούφτες" που προσαρμόζονται στα άκρα του τιμονιού και κάνουν πολύ καλή δουλειά, ειδικά αν συνδυαστούν με θερμαινόμενα γκριπ. Αρκεί να μην υποκαθιστούν τα γάντια γιατί σε ενδεχόμενη πτώση, τα χέρια θα είναι απροστάτευτα.

 

Περιττό να αναφέρουμε ότι οι μπότες μοτοσυκλέτας έχουν την τιμητική τους τον χειμώνα. Πλέον και σε σχεδιασμούς που μπορούν να φοριούνται όλη μέρα ακόμη και στο γραφείο.

 

Οι παλιοί θα θυμούνται την εφημερίδα μέσα από το μπουφάν, η οποία τί έκανε ουσιαστικά; Έκοβε τον αέρα... Οι σακούλες στα παπούτσια κράταγαν εκτός από στεγνά και αρκετά πιό ζεστά τα πόδια, το ίδιο και οι σακούλες σκουπιδιών φορεμένες ολόσωμα... Μετά απλά ήρθε ο εξειδικευμένος εξοπλισμός.

 

Ακόμη και με αυτά, ο αέρας θα βρει να τρυπώσει, κυρίως από το λαιμό και τα μανίκια. Για οριστική "μόνωση" θα χρειαστεί μια κουκούλα (μπαλακλάβα) μέσα από το κράνος κι ένα buff ή το ειδικό σε τριγωνικό σχήμα μονωτικό για το λαιμό. Το κασκόλ που ανεμίζει, απαγορεύεται γιατί γίνεται θηλιά που ανεμίζει. Μόλις φτάσει το άκρο του στον τροχό, το τέλος είναι κοντά. "Πνίγηκε ενώ οδηγούσε τη μοτοσυκλέτα του" θα γράψουν οι εφημερίδες. Το ίδιο ισχύει και για τον/ την συνοδηγό, οπότε προσοχή!

 

Η μοτοσυκλέτα χρειάζεται κι αυτή τις προσαρμογές της στο κρύο. Ρίχνουμε λίγο την πίεση στα ελαστικά (2-3 psi) από την χαμηλότερη προτεινόμενη, για να τα βοηθήσουμε να ζεσταθούν λίγο, πάρά το κρύο περιβάλλον (δρόμος, αέρας, νερά). Η μπαταρία εξασθενεί πιο γρήγορα, ειδικά αν μείνει μερικές εβδομάδες σε ακινησία. Τα χειριστήρια "σφίγγουν", καθώς το όποιο λιπαντικό χρησιμοποιούν, έχει "σφίξει".

 

Για όλα αυτά αλλά και τα λάδια του κινητήρα, χρειάζεται μια ολιγόλεπτη προθέρμανση, κατά τα πρώτα μέτρα κίνησης. Όχι εν στάσει. Βάλτε μπροστά και ξεκινήστε αμέσως, απλά χωρίς να ανεβάζετε τις στροφές στον κινητήρα.

 

Σε αυτά τα πρώτα 2-3 λεπτά, τόσο η μοτοσυκλέτα, όσο κι εσείς, θα έχετε προσαρμοστεί στο κρύο, με τη σκέψη ότι οι μέρες μεγαλώνουν και έρχεται πάλι η Άνοιξη...